Ουρανόπετρα

Κύπρος 1571. Οι Οθωμανοί πολιορκούν τη Βενετοκρατούμενη Αμμόχωστο. Ο Γερόλεμος τεμαχίζει το αλεξίκακο φυλαχτό του και το μοιράζει στους τέσσερις γιους του, οι οποίοι ακολούθως αποκόβονται μεταξύ τους. Αν ποτέ ενωθούν τα κομμάτια του φυλαχτού, ίσως αποκαλύψουν έναν αμύθητο θησαυρό.

Τρεις αιώνες μετέπειτα, ο Αδάμος πορεύεται σαν σύγχρονος Οδυσσέας με βάση τη ρήση του: «Όπου πατώ είναι δικός μου δρόμος». Στον αντίποδα αυτού κυριαρχεί η δογματική αντίληψη: «Ή είσαι μαζί μας ή είσαι με τους άλλους».

Μέσα από το μυθιστόρημα αναδεικνύονται η αέναος πάλη του καλού και του κακού, το νόμιμο άδικο και το παράνομο δίκιο, η σκληρή αλλά και η γοητευτική πραγματικότητα της εποχής, η δεινή θέση της γυναίκας, η αποικιοκρατική πρακτική των Βρετανών, η συνύπαρξη διαφορετικών πολιτισμών, οι φυλετικές διαμάχες, ο διακαής πόθος των Κυπρίων για ένωση με την Ελλάδα, οι πόλεμοι του 1897 και του 1912-13, οι οποίοι οδηγούν τους πρωταγωνιστές στον Θεσσαλικό κάμπο και στο Μέτωπο του Μπιζανίου, η δίψα για ευτυχία, η μοναξιά, η απληστία, το μίσος, η προσωπική συντριβή και όλα όσα γράφονται στον συμπαντικό χάρτη της ψυχής.

Στον δρόμο που ακολουθεί ο Αδάμος έχουν θέση συνοδοιπόροι, θανάσιμοι αντίπαλοι, συμμορίες παλικαράδων και αρχαιοκάπηλων, τοκογλύφοι, αφανείς και προύχοντες, ένας ιερέας πρότυπο καλοσύνης και ελεύθερης σκέψης, Τουρκοκύπριοι, Άγγλοι, κρυπτοχριστιανοί, παρατεταμένες ανομβρίες, η μάστιγα των ακρίδων, θέατρα, πορνεία, φυλακές, χοροεσπερίδες, πανηγύρια, σκευωρίες, ευτράπελα περιστατικά κι ό,τι γεννά η έχθρα, το φίλιωμα των ανθρώπων και, πρωτίστως, ο έρωτας.